In tegenstelling tot mijn vorige bericht, zijn er soms toch echt lichtpunten tijdens het wachten op een voorstel uit een heel ver land.
Vorige week kregen de eerste twee ouderparen een voorstel. Een van de paren zijn inmiddels goede vrienden geworden. Gisteren zwaaiden wij ze uit op Schiphol en vandaag staan de foto's van de eerste ontmoeting met hun tweeling op hun blog.
Dat is niet te bevatten.
Na ruim een jaar hard werken, is er dan eindelijk de voldoening. Het is ons gelukt!
Door deze ontwikkeling word ik en onrustig en rustig.
Ik word onrustig omdat de kans groter wordt dat het voor ons ook gaat gebeuren en ik word rustig om exact dezelfde reden.
En dat is hoe het is: het wachten is de contstante, het zijn de emoties die de variabelen zijn.
Zoals de Inuït vele woorden hebben voor sneeuw, zo weet ik de vele nuances van wachten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten