als ik er niet aan denk
kan ik het bevatten
en soms zelfs als ik er aan denk
maar als ik voel
voel ik het niet
ik weet dat jij er niet meer bent
maar ik wil het maar niet voelen
de diepte die daarvoor nodig is
heb ik niet
de peilloze leegte
wil ik niet peilen
alleen maar jou
alleen maar even
ik geloof het pas
als jij het zegt
dinsdag 26 mei 2009
vrijdag 10 april 2009
ommedraai
ik wacht op jou
weten doe je niet
ik wacht op jou
weten doe je niet
want je weet niet
waar morgen ligt
en ik ook niet
maar misschien lig jij daar
draai je je om
in je slaap
ik draai me om naar jou
weten hoeft niet
geloven moet
weten doe je niet
ik wacht op jou
weten doe je niet
want je weet niet
waar morgen ligt
en ik ook niet
maar misschien lig jij daar
draai je je om
in je slaap
ik draai me om naar jou
weten hoeft niet
geloven moet
vrijdag 27 maart 2009
kinderen na kinderen
Toen ik acht jaar oud was zei ik tegen een vriendinnetje dat ik nooit zelf kinderen wilde krijgen, maar dat ik kinderen zou adopteren.
Misschien heeft het feit dat mijn moeder na mij nog drie keer is bevallen daar iets mee te maken gehad.
Of misschien was het wel het bezoek aan vrienden van mijn ouders die na twee kinderen te hebben gekregen, twee kinderen uit Colombia adopteerden.
Ik wist toen nog niet wat ethisch verantwoord was, maar dat vond ik het. En het maakte hele diepe indruk op mij.
Als sociaal bewogen en empatisch meisje zag ik twee uit de klei getrokken Hollanders die wisten van de wereld om zich heen en wisten van het onrecht dat zich overal ter wereld voordeed. En nog beter: ze deden er iets aan.
Het was Kinderen voor Kinderen in het kwadraat.
Nu, bijna 30 jaar later, is adoptie voor mij niet het beste voorbeeld van sociale betrokkenheid en ethisch handelen. Niet omdat de wereld is veranderd, maar omdat ik er anders over ben gaan denken.
Dat heeft niet zozeer te maken met de verhalen die in de media terecht komen, maar meer met het feit dat ik niet geloof in 100% altruïsme.
Bij een onderwerp als adoptie betekent dit voor mij dat mensen pas een kindje adopteren als zij dat zelf graag willen. En gelukkig maar. Adoptie is egocentrisch handelen waarbij dit handelen ook nut heeft voor anderen.
De wens om kinderen te adopteren is altijd aanwezig geweest in mijn leven. De wens om zelf zwanger te worden kwam pas toen ik halverwege de twintig was. Net voordat ik een hele goede man tegen het lijf liep.
Inmiddels hebben we drie kinderen (‘02, ‘03 en ‘06). Van de eerste werd ik zwanger terwijl de medicijnen voor een eerste ICSI behandeling in de koelkast lagen. Van de tweede werd ik zwanger terwijl we net de papieren om een adoptie procedure op te starten hadden ontvangen. En een half jaar na de geboorte van de derde startte onze VIA-cursus (Voorlichtingscursus Interlandelijke Adoptie).
En ja, wij hebben al drie kinderen en willen toch nog adopteren. En ja, wij denken dat dat een goede keuze is. En ja ja ja ja ja...
Want of het nu ethisch verantwoord is of juist niet, altruïstisch of egoïstisch: wij gaan een kindje adopteren.
Misschien heeft het feit dat mijn moeder na mij nog drie keer is bevallen daar iets mee te maken gehad.
Of misschien was het wel het bezoek aan vrienden van mijn ouders die na twee kinderen te hebben gekregen, twee kinderen uit Colombia adopteerden.
Ik wist toen nog niet wat ethisch verantwoord was, maar dat vond ik het. En het maakte hele diepe indruk op mij.
Als sociaal bewogen en empatisch meisje zag ik twee uit de klei getrokken Hollanders die wisten van de wereld om zich heen en wisten van het onrecht dat zich overal ter wereld voordeed. En nog beter: ze deden er iets aan.
Het was Kinderen voor Kinderen in het kwadraat.
Nu, bijna 30 jaar later, is adoptie voor mij niet het beste voorbeeld van sociale betrokkenheid en ethisch handelen. Niet omdat de wereld is veranderd, maar omdat ik er anders over ben gaan denken.
Dat heeft niet zozeer te maken met de verhalen die in de media terecht komen, maar meer met het feit dat ik niet geloof in 100% altruïsme.
Bij een onderwerp als adoptie betekent dit voor mij dat mensen pas een kindje adopteren als zij dat zelf graag willen. En gelukkig maar. Adoptie is egocentrisch handelen waarbij dit handelen ook nut heeft voor anderen.
De wens om kinderen te adopteren is altijd aanwezig geweest in mijn leven. De wens om zelf zwanger te worden kwam pas toen ik halverwege de twintig was. Net voordat ik een hele goede man tegen het lijf liep.
Inmiddels hebben we drie kinderen (‘02, ‘03 en ‘06). Van de eerste werd ik zwanger terwijl de medicijnen voor een eerste ICSI behandeling in de koelkast lagen. Van de tweede werd ik zwanger terwijl we net de papieren om een adoptie procedure op te starten hadden ontvangen. En een half jaar na de geboorte van de derde startte onze VIA-cursus (Voorlichtingscursus Interlandelijke Adoptie).
En ja, wij hebben al drie kinderen en willen toch nog adopteren. En ja, wij denken dat dat een goede keuze is. En ja ja ja ja ja...
Want of het nu ethisch verantwoord is of juist niet, altruïstisch of egoïstisch: wij gaan een kindje adopteren.
dinsdag 24 maart 2009
continu variabele
In tegenstelling tot mijn vorige bericht, zijn er soms toch echt lichtpunten tijdens het wachten op een voorstel uit een heel ver land.
Vorige week kregen de eerste twee ouderparen een voorstel. Een van de paren zijn inmiddels goede vrienden geworden. Gisteren zwaaiden wij ze uit op Schiphol en vandaag staan de foto's van de eerste ontmoeting met hun tweeling op hun blog.
Dat is niet te bevatten.
Na ruim een jaar hard werken, is er dan eindelijk de voldoening. Het is ons gelukt!
Door deze ontwikkeling word ik en onrustig en rustig.
Ik word onrustig omdat de kans groter wordt dat het voor ons ook gaat gebeuren en ik word rustig om exact dezelfde reden.
En dat is hoe het is: het wachten is de contstante, het zijn de emoties die de variabelen zijn.
Zoals de Inuït vele woorden hebben voor sneeuw, zo weet ik de vele nuances van wachten.
Vorige week kregen de eerste twee ouderparen een voorstel. Een van de paren zijn inmiddels goede vrienden geworden. Gisteren zwaaiden wij ze uit op Schiphol en vandaag staan de foto's van de eerste ontmoeting met hun tweeling op hun blog.
Dat is niet te bevatten.
Na ruim een jaar hard werken, is er dan eindelijk de voldoening. Het is ons gelukt!
Door deze ontwikkeling word ik en onrustig en rustig.
Ik word onrustig omdat de kans groter wordt dat het voor ons ook gaat gebeuren en ik word rustig om exact dezelfde reden.
En dat is hoe het is: het wachten is de contstante, het zijn de emoties die de variabelen zijn.
Zoals de Inuït vele woorden hebben voor sneeuw, zo weet ik de vele nuances van wachten.
zondag 15 maart 2009
breaking news
the news of today tada there is no news
and today just means a possibility of a brighter tomorrow
today itself has no meaning
non
what
so
ever
today is a tunnel towards the light
which I cannot see because I am blinded by the lack of news today
today is a waiting room
and today just means a possibility of a brighter tomorrow
today itself has no meaning
non
what
so
ever
today is a tunnel towards the light
which I cannot see because I am blinded by the lack of news today
today is a waiting room
zaterdag 14 maart 2009
Rekensommen
Kinderen hebben is voor mij leren dat je liefde niet kan delen, alleen maar kan vermenigvuldigen. Dat je je hart niet hoeft te verdelen over de kinderen die je hebt, maar dat je hart groeit met elke kind waarmee je gezin groeit. En niet alleen jouw hart, maar ook het hart van je kind en het reeds aanwezige kind, etcetera.
Een enorme flower power gedachte. And I like it.
Dus terwijl iedereen ons met de geboorte van onze derde feliciteerde met “nou, nu zijn jullie zeker wel klaar” zagen wij (met ogen als bloemen) nog meer kinderen en nog meer liefde voor ons.
En zo kwam een nieuwe wens (nog een kindje) samen met een oude wens (een kindje adopteren).
Voor de adoptie zullen we wellicht een tijd in het buitenland gaan wonen. Om de achterblijvers te laten weten hoe het ons vergaat, ben ik dit blog gestart.
Het zal ook gaan over de periode ervoor, de periode erna, de kinderen die hier al rondlopen en de waanzinnige dingen die zij zeggen en doen, Nederlandse politiek, mooie dingen die ik zie op straat en de houding van Europa ten opzichte van Afrika.
Maar bereid je vooral op heel veel kinderfoto’s, trotse moeder verhalen en eerste kinderstapjes. Want dat is nu eenmaal een groot deel van mijn leven. And I like it.
Een enorme flower power gedachte. And I like it.
Dus terwijl iedereen ons met de geboorte van onze derde feliciteerde met “nou, nu zijn jullie zeker wel klaar” zagen wij (met ogen als bloemen) nog meer kinderen en nog meer liefde voor ons.
En zo kwam een nieuwe wens (nog een kindje) samen met een oude wens (een kindje adopteren).
Voor de adoptie zullen we wellicht een tijd in het buitenland gaan wonen. Om de achterblijvers te laten weten hoe het ons vergaat, ben ik dit blog gestart.
Het zal ook gaan over de periode ervoor, de periode erna, de kinderen die hier al rondlopen en de waanzinnige dingen die zij zeggen en doen, Nederlandse politiek, mooie dingen die ik zie op straat en de houding van Europa ten opzichte van Afrika.
Maar bereid je vooral op heel veel kinderfoto’s, trotse moeder verhalen en eerste kinderstapjes. Want dat is nu eenmaal een groot deel van mijn leven. And I like it.
zaterdag 28 februari 2009
statistieken
wie heeft zicht op wat
ik weet alleen de mogelijkheden
niet de kansen
hier en nu zit ik
centen te tellen alsof het tijd is
alsof het tijd kost
alsof het niet telt dat jij niet hier
niet bij mij
en als het regent is het bij jou droog
en als het nacht is
dan slapen we samen
fat change
fat change fat change
fuck
ik weet alleen de mogelijkheden
niet de kansen
hier en nu zit ik
centen te tellen alsof het tijd is
alsof het tijd kost
alsof het niet telt dat jij niet hier
niet bij mij
en als het regent is het bij jou droog
en als het nacht is
dan slapen we samen
fat change
fat change fat change
fuck
Abonneren op:
Posts (Atom)